Fimmtudagurinn
-
Fyrsti í Hammond 2011
-
Mýflugurnar eru ekki vaknaðar til lífsins í
Mývatnssveit en engu að síður hröðuðu Svavar og
Silvía sér þaðan líkt og mýflugnager væri á hælum
þeirra. Erindið var þó að ná í tæka tíð á upphaf
sjöttu Hammondhátíðar á Djúpavogi m.a. til þess að
geta flutt setningarávarpið á réttum tíma, sem tókst
og vel það. Eftir stutt innlegg í töluðu máli flutti
Svavar einn af sálmum Jóhanns Sebastían Bach á
Hammond orgel Kidda í Hjálmum, sem er
heiðurshljóðfæri hátíðarinnar. Því hefur verið
haldið fram að Bach hafi hugsað í kössum (jössum),
enda hentar tónlist hans ákaflega vel fyrir jassara
og t.d. mun betur en margt af því sem Grieg,
Tjækofskí og Sveinbjörn Sveinbjörnsson létu eftir
sig. Eftir setningarsálminn fór síðan allt í gang.
HETJUR Í EINN DAG ??
Þar af leiðandi steig Tónleikafélag Djúpavogs á svið
og ég beið eftir því, hvort þeim tækist að sýna fram
á að þeir gætu orðið hetjur í meira en einn dag.
Tilvísunin er í eitt af þekktustu lögum David Bowie,
sem heitir Heroes og í textanum segir "We can be
heroes, just for one day", sem útleggst "við getum
sko alveg verið hetjur, alla vega í einn dag". Mín
skoðun er sú að með framgöngu sinni hafi þeir
Tónleikafélagar stimplað sig þannig inn í hjörtu
fjölmargra áheyrenda (u.þ.b. 100) að þeir verði
taldir hetjur hér um slóðir í meira en einn dag.
Hetjur þurfa jú gjarnan að vera djarfar og til
þurfti ákveðna dirfsku að velja efnisskrá eingöngu
úr smiðju David Bowie, eða Davíðs Bogasonar, eins og
hinn „svali“ söngvari og forsprakki
hljómsveitarinnar, Kristján Ingimarsson, kallaði
hann í kynningum sínum.
Það verður að segjast eins og er að tónlist David
Bowie er líklega ekki mjög þekkt meðal þeirra sem
nýlega voru horfnir úr hópi þeirra, er mega mæta á
samkomu sem þessa án foreldra. Við sem eldri erum
þekkjum að sjálfsögðu mörg laga David Bowie og
vissulega hefur hann markað djúp spor í
tónlistarsögunni. Hann má ekki beint kalla arftaka
Bítlanna, enda allt önnur týpa, þrátt fyrir samhljóm
með rödd hans og John Lennon á ákveðnu tímabili.
Þvert á móti er hann sá sem kom í staðinn fyrir þá,
án þess að menn áttuðu sig á því fyrr en löngu
seinna. Salurinn var þó strax með á nótunum og í
loftinu lá að það yrði meira gaman á Hótel Framtíð,
en að hanga fyrir framan „imbann“ og horfa á
Moldavíu komast í úrslit í Júgravísunum.
Þetta kvöld var Tónleikafélagið frekar fámennt á
sviðinu eins og „Stjáni svali“ tók fram í upphafi
kynningarinnar og t.d. engar söngdívur eins og
stundum hefur verið. Eins vantaði ýmsa gítarleikara
í hópinn, sbr. fjarveru Ýmis. Það var því ekki
öfundsvert hlutskipti Stjána að þurfa að bregða sér
í margra þeirra kvikinda líki sem David Bowie hefur
skapað, án þess að hafa nokkurt bakland í söngnum. Í
flestum tilfellum kom það ekki að sök og lögin
komust prýðilega til skila á þann hátt sem þau voru
framsett. Flutningurinn var þéttur og þar vóg þungt
aðkoma hljóðmannsins, Guðjóns Birgis Jóhannssonar
hjá Hljóðkerfaleigu Austurlands. Hann hafði unnið
vinnuna sína vel, er greinilega vel tækjum búinn og
virðist kunna sitt fag þannig að fyllilega verður
óþarft að sækja vatnið yfir brúna eða undir lækinn
meðan Austfirðingar eiga aðgang slíkri þjónustu í
eða nálægt heimabyggð.
Um frammistöðu einstakra tónlistarmanna í
hljómsveitinni þarf ekki að hafa mörg orð vegna þess
að þeir komu fram sem heild. Bítið í þeim lögum
David Bowie, sem urðu fyrir valinu í gær er þannig
að taktvissir menn eiga auðvelt með að elta ólar við
það og af þeim sökum gekk Hammond-, bassa-, og
gítarleikaranum vel að elta Ólaf við trommusettið,
sem er taktfastur með afbrigðum líkt og grjóthrun í
Njarðvíkurskriðum. Nægir að vitna í vin minn Stefán
Bragason í því sambandi, en hann var einn fárra sem
nýtti sér Axarveginn þetta kvöld í þessu sambandi og
þakkaði fyrir sig á þennan hátt:
Hvað get ég orðlaus
svo sem sagt,
þó sæmir að fyrir þakki.
Ég hlýddi á Óla trommu takt
og táraðist eins og krakki.
Í mörgum lögum Bowie ægir saman hljómum en Ægir var
með þá á hreinu. Hann og Guðmundur Hjálmar báru
Ægishjálm yfir hljómaganginn og þekktir
gítareffektar úr lögum Bowie skiluðu sér til enda.
Guðmundur góði er einfaldlega afburðabassaleikari og
þarna má segja að hann hafi klifið eitt hið hæsta
Heiðnaberg á ferli sínum.
Af mörgum þeim furðuskepnum sem David Bowie hefur
breytt sér í valdi Kristján, af meðfæddri hógværð,
eina af þeim „persónum“ sem láta glimmerdósir og
hársprey eiga sig, áður en stigið er á svið. Hann og
félagar hans komu á framfæri eins og að framan
greinir mörgum þekktustu lögum kappans, svo sem
China girl, sem Bowie samdi með Iggy pop 1975,
Changes, Modern love, Rebel Rebel o.fl.
Uppklappslögin voru All the young dudes og Ziggy
Stardust, en sjálfur hefði ég viljað fá að heyra
aftur Heroes.
Það var sannarlega þakkarvert fyrir okkur sem höfum
látið plöturnar hans Bowie rykfalla örlítið í
hillunum að fá hann þarna aftur beint í æð.
Framganga Tónleikafélagsins var líklega þeirra besta
frá upphafi (og þetta segi ég minnugur Pink Floyd
tónleikanna þeirra hér um árið).
Kærar þakkir fyrir mig.
bhg
ASA TRÍÓ STÍGUR Á STOKK
Djassararnir í ASA tríói stigu á stokk eftir hlé og
var enginn sérstakur asi á þeim í byrjun í hinum
suðræna takti Þeloníusar Monk. Hljómsveitina skipuðu
þetta kvöld Agnar Már Magnússon, hljómborðsleikari,
Andrés Þór Gunnlaugsson, Gretsch-gítarleikari og
Einar Valur Scheving, trommuleikari. Hljómsveitin
heitir ASA tríó út af upphafsstöfum Agnars, Scott
McLemore og Andrésar, en getur átt við með Einar Val
við trommurnar, sem er schelfing góður á sínu sviði
og var ekki að sjá og heyra að hann væri í
afleysingatúr.
Í raun er ósanngjarnt að tala um tríó í þessu
sambandi því afburða bassalína Agnars Más á forláta
Roland-skemmtara Tónlistarskólans, sem aldrei hefur
munað fífil sinn fegurri, virkaði þannig að í raun
virtist kominn fullgildur (aukameð)limur í tróíið. Í
stuttu máli sagt eru þeir félagar allir
háklassaspilarar og í raun er okkur til efs, hvort
„band“ færari tónlistarmanna hafi spilað á
Hammondhátíð. Auk þess var spilagleðin í góðu lagi
og sérstaklega var ánægjulegt að horfa á Andrés Þór,
sem spilaði ekki bara með andlitinu, heldur
gjörsamlega frá hvirfli til ilja, sem yljaði
auðvitað mörgum viðstöddum. Efnisvalið var
margbreytilegt og m.a. brugðu þeir sér yfir í
angurvært lag úr smiðju John Lennon (Beautiful boy)
sem salurinn taldi greinilega einn af hápunkuntum
flutnings þeirra félaga. Skömmu eftir kom þriggja
hljóma melódía frá Ray Charles (I got a woman).
Flest lögin voru þannig uppbyggð, eins og gjarnan er
matreitt í djasstónlist, að gítar og eftir atvikum
Hammondorgel kynntu til sögunnar stef, sem spunnið
var út frá á þann hátt að allir hljóðfæraleikarar
fengu að njóta sín. Sjaldan hafa verið tekin jafn
mörg trommusóló á Hammondhátíð eins og hér var gert
og var aðdáunarvert að sjá og heyra hve auðveldlega
Einar Valur renndi sér í þau og hve auðvelt þeir
félagar hans gerðu honum að fíla þau í botn með
innskotum á viðeigandi stöðum. Jafnvel fígúra
annars undirritaðs á trommusettinu virtist leggja
við hlustir og gott ef ekki undir flatt. Tónleikunum
lauk kl. 11:38, eftir uppklappslag og þá var það
enginn annar en Jimi Hendrix, sem varð þess heiðurs
aðnjótandi að vera teflt fram af hinu vel spilandi
bandi.
Um leið og við þökkum þeim félögum kærlega fyrir
okkur leyfum við okkur að halda því fram, að ef
þetta kvöld er vísbending um það sem koma skal þá er
ljóst að Hammondhátíð Djúpavogs 2011 mun skrá nafn
sitt á spjald hennar í heild sem viðburðurinn, er
enginn hefði viljað missa af. Gildir það ekki sízt
um þá fjölmörgu námsmenn frá Djúpavogi, sem nú sitja
sveittir yfir prófum eða undirbúningi þeirra, en
hefðu mikið fremur viljað geta blandað geði við
félaga sína og vini heima fyrir eins og þeir hafa
dyggilega gert undanfarin ár.
Í kvöld stígur Landsliðið á stokk með Pál Rósinkranz
í broddi fylkingar. Eitt er víst að alltaf verður //
ákaflega gaman þá.
Myndir frá fyrsta kvöldinu tóku Andrés Skúlason
og Birgir Th. Ágústsson.
ób / bhg
Föstudagurinn
-
Annar í Hammond 2011
-
Ein af bókum Guðbergs Bergssonar heitir „Tómas
Jónsson – metsölubók“. Sögurnar í henni eru sagðar
af karlægu gamalmenni með þessu nafni. Í gær hittum
við fyrir lagkært ungmenni og afburða efnilegan
hammondleikara, Tómas Jónsson, sem hefur flest til
að bera að verða "metsölubók" á íslenska
tónlistarsviðinu. Í því sambandi er nóg að benda á
að honum var á tónleikunum í gær ætlað að fylla sæti
heiðursverðlaunahafa íslensku tónlistarverðlaunanna,
Þóris Baldurssonar.
POTTÞÉTT KVÖLD
Við erum semsagt að tala um tónleika
föstudagskvöldsins en þá var kynnt til sögunnar
blúslandsliðið á Íslandi, sem Dóri Braga hefur af
vinsemd við Djúpavog og Svavar Sigurðsson teflt fram
öll árin utan eitt, þegar Eyjafjallajökull sýndi á
sér klærnar og hamlaði því að Dóri kæmist á réttum
tíma á Djúpavog.
Sjá umfjöllun um Hammondhátíð 2010
Með Dóra á sviðinu fyrir hlé þetta kvöld voru m.a
trommarinn Jóhann sterki Hjörleifsson og
bassaleikarinn Róbert knái Þórhallsson. Hinn
síðarnefndi var að koma hingað í þriðja sinn, að við
teljum og jafnan aufúsugestur. Þá var í för með Dóra
Guðmundur (ekki nokkur) Pétursson og hann var að
sýna á sér klærnar hér einnig í þriðja sinn.Téður
Tómas Jónsson var eingöngu í hið fyrsta en vonandi
ekki síðasta. Dóri sjálfur var að koma í fimmta sinn
og sem áður hafði hann tekið að sér að vera
landsliðsþjálfari en greinilegt var að hann hafði
tilnefnt Guðmund Pétursson sem
aðstoðarlandsliðsþjálfara, auk þess að virkja hann í
söngnum fyrir hlé. Var það var kærkomin nýbreytni
fyrir Hammondhátíðargesti að hlusta á blússkotna
rödd hans, sem hann hefur lítið beitt hér meðal vor.
Við ætlum ekki að hafa mörg orð um frammistöðu hvers
og eins, enda er það tryggt vörumerki og ávísun á
frábæra spilara og góða stemmningu, þegar Dóri Braga
mætir með félögum sínum á Hammondhátíð á Djúpavogi.
Þó verður ekki hjá því komist að nefna stórkostlega
frammistöðu Guðmundar Péturssonar, sem tók hvert
heimsklassa sólóið á fætur öðru eins og að drekka
bráðið blý með nefinu.
Hins vegar hefði ekki komið að sök að hafa líflegar
kynningar á lögunum fyrir hlé, þó að það sé
vissulega ákveðinn stíll yfir því að renna sér hægt
og hljótt inn í næsta lag þegar einu er lokið.
Síðasta lag fyrir hlé var hið þekkta Shadowslag
Sleep walk, sem reyndar fjölmargar hljómsveitir hafa
tekið upp á strengi sína. Margir halda eflaust að
það sé eftir Marvin, Welch og Farrar, en hið rétta
er að lagið sömdu bræðurnir Santo og Johnny Farina
árið 1959.
Eftir hlé bættist skrautfjöður í hatt Dóra Braga
þegar Páll Rósinkranz steig á svið. Hann var að koma
hingað í fyrsta skipti, en átti reyndar að vera á
fyrstu hátíðinni, 2006, bresti okkur ekki minni.
Palli er afburðasöngvari og kunnu tónleikagestir svo
sannarlega að meta framlag hans og þeirra félaga.
Hann átti það til að kynna lögin stuttlega, sem átti
vel við að okkar mati. Eftirminnilegum tónleikum
lauk rúmlega ellefu og klöppuðu um 200 áheyrendur
þeim félögum verðskuldað lof í lófa.
Þá verður að minnast á þátt hljóðmannsins, Guðjón
Birgis Jóhannssonar, sem stóð sig svo sannarlega í
stykkinu líkt og fyrsta kvöldið. Að öðru leyti vísum
við til framlags hans í umfjöllun okkar frá því í
gær.
Í kvöld verða hinir þekktu Baggalútsmenn með
tvöfalda skemmtun. Kl. 19:00 opnar Hótel Framtíð
fyrir Hammondhátíðargesti og þá ætla þeir með sínu
nefi að kynna úrslitakeppnina í Eurovision.
Fljótalega eftir að sigurlagið hefur verið kunngjört
stíga þeir á svið með sitt eiginlega prógramm og
verður sjón (heyrn) eflaust sögu ríkari.
Myndirnar með umfjölluninni hér að ofan tóku sem
fyrr Birgir Th. Ágústsson og Andrés Skúlason.
ób/bhg/ób
Laugardagurinn
- Þriðji í Hammond 2011
-
ÞEIR GERA JAFNVEL JÚRÓVISJÓN ÁHUGAVERÐA
Það er ótrúlegt hvaða áhrif söngvakeppni evrópskra
sjónvarpsstöðva hefur á heilu samfélögin. Alla vega
spyr maður stundum sjálfan sig að því, svona eftir
á, hafi maður sett sig í stellingar til að fylgjast
með misjöfnu gengi Íslands, hvort tímanum hefði ekki
verið betur varið í eitthvað annað. Á tímabili leit
út fyrir að aflýsa þyrfti framgöngu Baggalúts á
Hammondhátíð Djúpavogs, þegar vísir menn uppgötvuðu
að auglýstir tónleikar rækjust illþyrmilega á við
þann eðla atburð er nefnist úrslitakvöld Júróvísjón.
"Kiddi (Hjálmur í Baggalúti)" mun hafa átt frumkvæði
að því að hvetja Svavar og kó að sjá til þess að
sjálfum tónleikunum yrði frestað um tæpar tvær
klukkustundir og atburðinum varpað á tjald á Hótel
Framtíð meðan borðin svignuðu undir veitingum þeim,
sem í boði kynnu að verða. Jafnframt bauð hann fram
kynna kvöldsins. Voru það öngvir aðrir en Karl
Sigurðsson, söngvari og borgarfulltrúi og hinn
snjalli texta- og lagasmiður Bragi Valdimar
Skúlason. Til að gera langa sögu stutta var
hápunktur þessa hluta samkomunnar framganga þeirra
félaga og stigagjöf vina Józsefs Kiss í
Ungverjalandi upp á "dúsöpúang". Flestir viðstaddir
voru sammála um að þessi keppni hafi orðið sú
skemmtilegasta sem þeir þekktu til - alls ekki vegna
keppninnar sem slíkrar, heldur vegna hnyttinna
lýsinga Baggalútsmanna sem yfirleitt og með réttu
yfirgnæfðu flutning laganna sjálfra.
Eftir langa bið hófust svo tónleikarnir. Baggalútur
er síbreytilegt fyrirbæri. Allur gangur er á því
hversu margir hljóðfæraleikarar eru á sviðinu og
áheyrendur vita sjaldnast við hverju þeir eiga að
búast í lagavali, enda hafa sjálfsagt fáar íslenskar
hljómsveitar gefið út jafn fjölbreytta flóru platna
- allt frá angurværri Havaíplötu yfir í argasta
aðventuþungarokk. Samt var hvorugt af framangreindu
í hávegum haft þetta kvöld, þótt franska "jólalagið"
Saddur (Je t'aime... moi non plus) eftir Serge
Gainsbourg hafi fengið að fljóta með. Aðdáunarvert
var að fylgjast með aðalsöngvurunum Guðmundi
Pálssyni og Karli Sigurðssyni auk bakradda fara með
hvern snilldartextann eftir Braga Valdimar á fætur
öðrum, án þess að séð yrði að "teleprompter"
(textavél) væri í seilingarfjarlægð. Svo mikið var
alla vega víst að ekki var textastatífunum fyrir að
fara. Tónlist Baggalútsmanna þekkja flestir, þótt
sennilega séu þeirra einna þekktastir fyrir
snilldarleg aðventu- og jólalög sín. Ekki vantaði
undirleikarana og t.d. voru fjórir gítarleikarar á
sviðinu, n.t.t. Þorsteinn (Austfirðingur) Einarsson,
Guðmundur Pétursson, Guðmundur Kristinn Jónsson og
Bragi Valdimar Skúlason. Um bassaleikinn sá Valdimar
Kolbeinn Sigurjónsson og reyndist hann fullfær um
það, enda einn besti bassaleikari landsins. Um
trommuslátt sá "Hallormurinn" Kristinn Snær
Agnarsson og hélt hann svo sannarlega bandinu saman
á sinn einstaklega taktvissa hátt. Síðastur og ekki
sístur (en hæstur) var að sjálfsögðu
Hammondleikarinn Sigurður Guðmundsson, sem vissulega
hafði sig minna í frammi en sumir félaga hans, en er
ómissandi hluti af bandinu. Það dylst svo sem engum
sem að til þekkja að uppistaðan í þessu bandi eru
sömu menn og skipa hina landsfrægu Hjálma, er
spiluðu einmitt á ógleymanlegum tónleikum á Hótel
Framtíð fyrir rúmu ári síðan og settu aðsóknarmet,
sem seint mun verða bætt (eða hvað). Hljóðmaður
þetta kvöld kom úr smiðju hljómsveitarinnar, hvörs
nafn vér vitum eigi.
Eins og áður sagði er Baggalúturinn fjölbreytt
fyrirbæri, en þarna má segja að Köntrísveit
Baggalúts hafi verið saman komin og lagavalið eftir
því. Þeir fóru rólega af stað með laginu "Pabbi þarf
að vinna", sem Rúnar heitinn Júlíusson söng með þeim
á ódauðlegan hátt á sínum tíma. Upp frá því jókst
hraðinn á taktinum alltaf meir og meir, þangað til
þeir settu kofann hálfpartinn á hvolf með laginu
"Settu brennivín í mjólkurglasið vinan" undir lokin.
Það hefur vissulega gerst áður að tónleikagestir
hafi farið að dansa á Hammondhátíðum og má finna
dæmi um það í umfjöllun hátíða fyrri ára á síðunni
djupivogur.is/hammond. Fótafimir gestir komu þetta
kvöld hvað eftir annað á litla plássið fyrir framan
hljómsveitarpallinn og í lokin var það orðið fyllra
en nokkuð annað í salnum. Eini gallinn við
tónleikana var hve seint þeir byrjuðu, að ekki sé
talað um hve þeir enduðu snemma.
Við þökkum fyrir okkur.
Meðfylgjandi myndir
tók Andrés Skúlason
bhg / ób
Sunnudagurinn
- Fjórði í Hammond 2011
-
Í BLJÚGRI BÆN ÞÖKKUM VÉR HÁTÍÐARSTUNDINA Í
DJÚPAVOGSKIRKJU
Tónlistaratburðir þeirra ára, sem hluti af Hammond
hátíðinni hefur farið fram í kirkjunni okkar á
Djúpavogi hafa orðið mörgum minnisstæðir og aðsókn
jafnan góð. Um 140 manns voru í kirkjunni þennan
sunnudag og fjöldi aðkomufólks. Verður samt hér og
nú sérstaklega að þakka Hornfirðingum dugnað þeirra
við að sækja einstaka atburði hátíðarinnar, en
einnig mátti sjá mörg kunnugleg andlit og m.a.
árvissa vorboða frá Akranesi og víðar að.
Það var vel til fundið að ljúka hátíð ársins 2011 á
ljúfum nótum í Djúpavogskirkju, en þar er
hljómburðurinn frábær, einn sá bezti hér eystra og
jafnvel þótt víðar væri leitað.
Ekki var heldur kastað til höndum í vali flytjenda
eins og nú greinir frá:
Fyrri hluti tónleikanna var á vegum „heimamanna“,
þar sem að Jószef Bela Kiss og eiginkona hans,
Andrea eru starfandi tónlistarkennarar á Djúpavogi.
Þau eru að ljúka sínu 3ja starfsári hér . Með þeim í
för var Guðlaug Hestnes frá Hornafirði, en þessa
geðþekku og fáguðu tónlistarkonu má alveg telja með
heimamönnum hér m.a. vegna hins góða og vaxandi
samstarfs sem hún og Jószef hafa komið á. Hann er
hámenntaður söngvari og var vissulega mest áberandi
í tónlistaratriðum þeirra (bæði á velli og með
hvellandi söng).
Fyrst á efnisskránni var Largo úr óperunni Xerxes
eftir Händel. Þar lék Andrea ofurblítt undir á fiðlu
(eina lagið sem hún tók þátt í að þessu sinni),
ásamt Guðlaugu, sem fór fimum fingrum um píanóið.
Að því búnu fylgdi arían Pieta Signore eftir
Stradella, sem Jószef flutti af „svölum“ kirkjunnar
við undirleik Guðlaugar.
Því næst kom Santa Lucia, Neapolitanskt sönglag (frá
Ítalíu) og má segja að salurinn hafi sprungið af
hrifningu þegar söngvarinn renndi sér
fyrirhafnarlaust upp undir á háa C-ið. Síðan kom
Sumarkveðja eftir Sveinbjörn Sveinbjörnsson við
texta Páls Ólafssonar. Var það eina íslenzka lagið
að þessu sinni og er ótrúlegt hve góðum framburði
söngvarinn er búinn að ná. Uppklappslagið var Aría
Alfreds úr óperunni La Traviata eftir Verdi og var
greinilegt að salurinn vildi fá að heyra meira, en
því miður gekk það ekki eftir.
Í stuttu máli má segja, að framganga „tríósins“ hafi
verið slík að hún ein og sér réttlætti fyllilega
mætingu á atburðinn, sem þó hefði talizt í styttra
lagi hefði ekki meira fylgt á eftir. Undirstrika
verður hve það er sérhverju byggðarlagi mikilvægt að
hafa af að státa jafn góðu og fórnfúsu
tónlistarfólki og hin framangreind eru öll þrjú.
T.d. verður framlag Guðlaugar Hestnes til
tónlistarlífs á Suð-Austurlandi seint fullþakkað, en
hún hefur starfað að tónlistarmálum í sinni
heimabyggð í áratugi.
En þetta var bara byrjunin.
Nú stigu á pall hjónin Ellen Kristjánsdóttir og
Eyþór Gunnarsson, sem bæði eru landsþekktir
tónlistarmenn. Og hvílík framganga, bæði í söng,
undirleik, látlausum og umfram allt einlægum
kynningum beggja, einkum þó Ellenar. Má jafnvel
segja að hún hafi virkað sem þaulvanur predikari og
sýnt jákvæðni á flestum sviðum, þótt örlítið bæri á
að henni eins og fleirum tónlistarmönnum væri í nöp
við Tónlistarhúsið Hörpu. Lögin komu á færibandi,
flest blíð og ljúf og hentuðu svo einkar vel stað og
stund, sem var glögg sönnun þess, hvílíkur
heimsviðburður uppfinning Hammond orgelsins var og
hver guðsgjöf það er og hefur verið fyrir söfnuði
víða um lönd, sem ekki hafa pláss eða peninga fyrir
pípuorgelunum (með allri virðingu fyrir þeim).
Píanóið var þó á sínum stað og færði Eyþór sig á
milli hljóðfæra og notaði jafnvel þau bæði í
tilfellum í einu og sama laginu.
Fyrsta lagið var „Ómissandi fólk“ eftir Magnús
Eiríksson, þann mikla snilling. Síðar á efnisskránni
komu lög ME; „Lifði og dó í Reykjavík“ og „Elska
þig“ (en í þeim spilaði Eyþór undir á píanóið með
bravúr). Snemma á efnisskránni var sálmurinn „Heyr
himnasmiður“ við texta Hallgríms Péturssonar og
síðar kom annar sálmur við texta sálmaskáldsins.
Ellen flutti tvö lög eftir sig og hið fyrra af
diskinum „Let me be there“, mjög áheyrilegt og henni
tókst að fá salinn til að raula undir hið angurblíða
viðlag. Síðar kom „Draumey“ – lag hennar við texta
Sjón, ákaflega gott og vel flutt. Jón Múli átti sinn
sess í dagskránni og m.a. „djassaði“ Eyþór á
píanóið þekktasta verk Múlans, Vikivaki, sem maður
fær aldrei skilið af hverju hefur ekki hlotið þann
eilífa tónlistarlega sess sem því ber á heimsvísu –
svo frábært sem það er. Ekki skemmdi flutningurinn
fyrir, þótt ákveðinn galsi væri yfir hinum geðþekka
tónlistarmanni, sem reyndar var klæddur eins og
enskur sjentilmaður á refaveiðum í skozku hálöndunum
(eða klipptur út úr „brezkum blúnduþætti í
sjónvarpinu“ með sögusviði kringum miðja nítjándu
öld). Tvö lög þeirra bræðra Jóns Múla og Jónasar
Árnasona fylgdu á eftir og ekki má gleyma lagi
bróður Ellenar, KK, Angel (I think of Angels), sem
flutt var af miklum virðuleik, sem því hæfir. Ellen
er dökkhærð en flutningur hennar á lagi Emils
Thoroddsen við texta Jóns Thoroddsen „Litfríð og
ljóshærð“ gæti eins átt við um hana sjálfa, hæfilega
handsmáa en þó einkum hýreyga.
Eins og margir sem hingað koma virðast þau hafa
fallið fyrir Djúpavogi og Ellen kvaðst í kynningum
sínum vel getað hugsað sér að eiga hús á staðnum.
Vonandi gengur það eftir en eitt er víst að þeirra
bíður tónlistarhús hérna og tryggir aðdáendur, því
öruggt má telja að tónleikar með þeim myndu laða að
sér enn fleiri áheyrendur en þarna voru.
Hafi þau og allir sem stóðu að framangreindum
tónleikum kæra þökk fyrir.
Um kl. 15:45 flutti uppfinningamaðurinn Svavar
Sigurðsson lokáavarp vegna sjöttu Hammondhátíðar
Djúpavogs og þakkaði öllum þeim, sem komu henni á
laggirnar og hafa stutt frá upphafi. Nefndi hann
sérstaklega Menningarráð Austurlands í því sambandi,
að ógleymdum þeim fjölmörgu, sem hátíðina sækja og
skapa því í raun endanlegan grunn undir hana. Einnig
þakkaði hann Tónleikafélagi Djúpavogs fyrir
ómetanlegt framlag, bæði í formi spilamennsku, lán á
hljóðfærum og aðstoð fjölmarga þætti hátíðarinnar.
Þá þakkaði stjórn Tónlistarfélags Djúpavogs, sem
hefur verið bakland hátíðarinnar frá upphafi og gat
sérstaklega aðhaldssemi gjaldkera félagsins, Hlífar
Herbjörnsdóttur, sem hann taldi ómetanlega. Að lokum
gaf Svavar sterklega í skyn að fyrir næstu hátíð
yrði búið að kaupa notað Hammond orgel (framleiðslu
þeirra er fyrir löngu hætt) og ekki yrði ráðist á
garðinn þar sem hann væri lægstur, því stefnan hefði
verið sett á B3 gerðina af hljóðfærinu. Vonum við
svo sannarlega að þetta gangi eftir.
Að þessu búnu bauð hann gestum til kaffisamsætis, á
vegum Kvenfélagsins Vöku, sem var framlag þess til
hátíðarinnar og munar um minna.
bhg
Við annálsritarar þökkum engum fyrir nema
tónlistarmönnunum – það er okkar hlutverk að
fylgjast með framgöngu þeirra og þeir ullu okkur svo
sannarlega ekki vonbrigðum í maí 2011.
Meðfylgjandi myndir
tók Andrés Skúlason.
ób / bhg |